Mijn verhaal zes jaar geleden.
Ik ging verhuizen, de winter was bijna voorbij.
Er stonden veel struiken in de tuin, die mijn vader in de afgelopen 15 jaar voor had neergezet.
Het liefst had ik ze allemaal mee genomen.
Er was een speciaale erbij.
De hazelaar.
Mijn vader zei, je kunt die struik niet verplanten, hij gaat dood als je dat doet.
Zo eigenwijs als was, ik haalde struik uit de grond en plantte hem bij mijn nieuwe huis.
In die tijd lagen mijn vader en ik niet goed bij elkaar.
De lente brak aan, geen nieuwe knoppen, de zomer verscheen.
De struik leek te verdorren.
Er zat geen groen meer aan, hoewel ik veel aandacht aan schonk.
Ik begon mijn in te zien, dat mijn vader gelijk had.
Dit alles vertelde ik hem, dat ik zo eigenwijs was en hem niet wou geloven.
Weet je wat er gebeurde, de hazellaar begon te groeien.
De knoppen die er waren kwamen te voorschijn.
Dit noem ik liefde.
Nu zes jaar later, het zal mij altijd bij me blijven.
Het is een gedachte tussen mijn vader en mij.