Een hele lange trap naar boven, ik zou wel naar boven willen klimmen,
maar ik kan er nog steeds niet aan beginnen.
En als ik dan boven ben dan kan ik samen met mijn moeder naar beneden kijken, de kijk op het leven, wat ons is gegeven.
Ik zou dan zeggen: "Mama de mensen zijn zo dom, ze hebben nog niks geleerd in het verleden,
Ze maken elkaar af en verwoesten zelf hun steden"!
O, mama er is zo veel gebeurd in die tijd dat jij bent heen gegaan, zo heel ver weg {of dicht bij mij} hier vandaan.
Er is iets vreselijks gebeurd, waar vele nog om treurt!
Twee vliegtuigen vlogen in twee hoge torens in New York, heb jij dat ook kunnen zien?
Die gekke in die vliegmachines?
Na jou dood stierf ook zuster Theresia ze zal nu wel bij jou zijn, jullie clubje is erg klein!
Een Luther King die komt voorbij, dat maakt me dan zo blij.
Want daar hoort mijn moeder thuis, en niet bij al dat gespuis!
Ook is onze gulden verdwenen we hebben nu de Euro, de grenzen open, zo kan iedereen naar binnen lopen.
En onze toekomstige koning, die krijgt zijn beloning.
Een vrouw uit Argentinië, ach een lief meisje, maar zingt toch haar eigen wijsje!
Haar vader zat in het verkeerde regime, en dat mogen wij niet zien?
De dwazen moeders die zijn verdrietig en boos, omdat het volk voor haar koos.
Het huwelijk gaat door, er wordt gezongen een mooi koor.
Er is een pater die het huwelijk doet, en wij stom volk vinden alles goed!
Lekker makkelijk laat alles maar weer gebeuren, en de dwazen moeders treuren!
Het verdriet van de DWAZE MOEDERS, VOOR ALTIJD,
DAT VERDRIET RAKEN ZE NOOIT MEER KWIJT!
Hun kinderen die nooit meer zijn terug gekomen, altijd nog in hun dromen!
Oma's en moeders zijn nog steeds aan strijden,
Omdat ze om het gemis "ONZE KINDEREN ZIJN WEG"
Elke dag nog lijden!
Waar zijn ze gebleven,
O,God ik hoop dat ze nog leven!
De trap naar boven,
dat zal wat beloven.
En dan mama hebben wij het afgelopen jaar ook nog zoveel mee moeten maken, het is haast niet te geloven, wordt dat allemaal geregeld daarboven? heb jij nog met hem gepraat, waarom Hij ons zo verlaat"!
Heeft Hij jou nu het één en ander uit gelegd, of heeft Hij steeds nog niets gezegd!
Laat Hij het aan zij onderdanen over en kijkt toe,
O,ik wordt toch zo vreselijk moe!
Afgelopen zomer kregen Joost en José een heel erg ongeluk, en niet alléén hun auto was stuk.
Joost moest naar het ziekenhuis met een verbrijzelde enkel en een scheurtje in zijn nek,
José die kreeg een kraag om, het was allemaal te gek!
Verdriet en spanning, Joost moest van Frankrijk naar Holland gebracht worden met de ziekenwagen, vliegtuig en brancard, en met die voet is hij nog lang niet klaar!
Er zijn pennen en schroeven in gezet,
O, alles keurig net!
Maar de pijn die bleef, maar O, God hij "LEEFT "!
Na heel veel therapie is Joost nu weer gaan werken, maar ja mam, je weet het…. de pijn laat hij niet merken.
Dat doet geen één van ons, ook jij ging altijd door met leven, en wilde ook nooit wat toe geven!
Je hebt het ons zo geleerd, en ach, ik vind het niet verkeerd!
Maar weet je mama: "Dat Jan van Gisela is heen gegaan, zo maar op de tennis baan.
Zo plots een hart stilstand en hij was weg,
hij had nog niemand dag gezegd!
Het is vreselijk voor zijn vrouw en kind, voor familie en vriend!
En dan, net voor de feestdagen, Jessica een auto ongeluk, de auto kwam zo onverwachts ze had hem niet gezien, dit verdriet is iets wat niemand verdient.
Zij leeft nog dat is een wonder, maar toch één jongen dood, dat is vreselijk voor ouders zo verlies, je eigen kind, om niet aan te denken, ze konden de ouders alleen maar liefde schenken!
En vader je weet wel jou John, die is erg ziek, en moet regelmatig naar ziekenhuis en kliniek.
Wij hebben oudejaarsavond met elkaar gevierd, geprobeerd, toch een beetje vrolijk te zijn, maar ieder was toch bezig met zijn eigen gedachten, maar bij elkaar zijn, kon de pijn wat verzachten!
Maar mama het nieuwe jaar is niet veel anders begonnen dan voorheen, want Esther wil haar leven zonder Theo en gaat met de kinderen heen!
Esther is niet meer gelukkig thuis en gaat met haar kinderen, en niemand kan dat verhinderen!
Ze wil weer gelukkig leven, dat is natuurlijk heel wat waard, ze wil met haar kinderen een eigen huis en haard!
Voor de kindjes toch een groot gemis, omdat het voor de kinderen altijd iets anders is.
En het houd maar niet op met het grote verdriet,
Ach, is er iemand die dat ziet.
Mama Ilse en haar gezin kregen ineens te horen,
En echt er was helemaal niets aan de hand van te voren.
Ilse was ineens heel ziek,
En moest heel vlug naar een kliniek.
De grote operatie was geslaagd,
Maar dan blijft toch die grote vraag,
Hoe lang nog en met hoeveel leed,
Ach mama het is iets wat ik niet gauw vergeet.
Het heeft ons alle zo pijn gedaan,
En John is er nu alleen voor komen te staan.
Nu ja natuurlijk met zijn kinderen en net van een kleinzoon opa geworden,
Een troost voor alle.
En nu is Ilse heen gegaan,
Ja, weg van ons van daan.
En dan krijg ik mijn bericht na een lange tijd,
van dokters het is een feit.
dat ik spieratrofie heb en een ziekte die komt haast niet voor,
het is ook een raar gehoor;de ziekte van Addison, een bronsziekte daarom ben ik ook zo bruin en zie ik er goed uit,
ach en nog even tot besluit, ik kan een crisses krijgen dan moeten ze gauw het ziekenhuis bellen,
anders kan ik het niet meer na vertellen.
Mama ik voel me zo ziek en wil naar boven komen, ik wil die trap naar boven klimmen, maar dan duw jij me ineens terug!
Ik word wakker met een zucht!
Ik sta op en kijk voor het raam, de trap is weg, het regent de lucht is grauw, ik fluister:"Mama ik hou van jou"!
Zo de nieuwe dag breekt aan we kunnen weer verder gaan met ons aardse bestaan!
En als het zonnetje weer gauw gaat schijnen dan kunnen we weer naar buiten, waar de vogels fluiten.
Mijn gedachte is nu leeg, we hebben fijn gepraat mama en het duwtje in mijn rug, wat jij me steeds geeft, met de woorden: "Kom op "LEEF"!
Liefs Anne
